زبان فارسی ما هم، انصافا، برای خودش عالمی دارد. این عالم دوست داشتنی باعث شده که خیلی ها زبان فارسی را زبان شعر بدانند و بخواهند با چنین زبانی تکلم نمایند.

با این حال، زبان فارسی هم مانند دیگر زبان های دنیا مشکلات خاص خودش را دارد و این امر موجب شده آن هایی که به این زبان سخن می گویند دچار مسایل عدیده و ندیده گردند.

به عنوان نمونه، در زبان فارسی، کوچکترین اهمیتی ندارد که شما در صندلی جلو اتوبوس جا خوش کرده و یا در یکی از صندلی های عقبی جای بگیرید، زیرا در هیچ یک از این دو حالت کسی به شما "ته نشین" نخواهد گفت و همگان شما را تحت عنوان "سرنشین" خواهند شناخت.

شاید گفته شود که نگارنده بیکار است که از میان این همه مشکلات ریز و درشت مملکت، کوچکترین و بی اهمیت ترین آن ها را نشانه رفته و سعی دارد با پیش کشیدن آن دست به خودنمایی بزند.

در پاسخ باید گفت که هرگز اینطور نیست، زیرا برخی از مسایل و مشکلات به ظاهر کوچک و پیش افتاده اهمیتی به مراتب بیش از معضلاتی که به نظر کاملا بزرگ می رسند داشته و عدم پرداختن به موقع به آن هاست که باعث می شود مردم از اینکه چکار باید بکنند سر در نیاورند.

مثلا، برای سال های طولانی عادت کرده بودیم برخی از خانم ها را در ترک موتور ببینیم و متوجه گردیم که ایشان جهت ممانعت از سقوط دست ها را دور کمر یکی از محارم، از قبیل پدر و همسر و برادر، حلقه کرده اند.

این موضوع کاملا بی ایراد بود و موتورسواری بانوان تنها وقتی ایراد دار شد که برخی از خانم های "ته نشین" مصمم گشتند با باز کردن دست ها از دور کمر محرم، “سرنشین” گردیده و خود عنان مرکب خویش را در اختیار بگیرند.

اینکه برخی از مسئولین و متصدیان امور "موتورسواری بانوان" را بی ایراد می دانند و بعضی دیگر آن را مشکل دار و مشکل ساز به حساب می آورند، قطعا به خاطر این است که ما از روز اول به مشکلات زبان فارسی نپرداخته و در رفع آن ها کوشا نبوده ایم، زیرا اگر ما در عوض قانون فعلی قانونی داشتیم که به خانم های موتورسوار اجازه "ته نشینی" می داد، اما مجوز "سرنشینی" را از ایشان سلب می نمود، امروزه این همه دردسر نداشته و بسیاری از مسئولین و متصدیان امور را دچار مشکل تفسیر از قانون فعلی نمی کردیم!