ارتباط احساس و علاقه ای مبتنی بر عواطف باعث میشود که انسان خطاها و نقصانها را نبیند اگر این احساس نسبت به خودمان باشد ،متکبر میشویم و در توهم مطلق بودن ،همواره با خطا درامیخته میشویم بدون انکه بدانیم در خطا هستیم ،اگر نسبت به دیگری این احساس را داشته باشیم تمام بدیهای او را حسن میبینیم در حالیکه رفتارهای او را اگر فردی دیگر انجام میداد از او بیزار میشدیم..اگر این احساس و عواطف را به فرزند خود داشته باشیم ،همه ی اعمال و رفتار او برای ما نیکو و کامل جلوه میکند....در حالیکه هر انسان در مرز بین خطا و صحیح در حال حرکت است .و هیچ مطلقی وجود ندارد.اگر این احساس را نسبت به فامیل خود قوم خود ،نژاد خود ،شهر خود ،استان خود ،مملکت خود و ..داشته باشیم ،همه چیز انها را نیک و حسن دیده و دیگران را در خطا و زشتی و این چشم و نگاه خطا بین بجز جهل و نادانی چیست؟جهلی که باعث میشود خود ما و عزیزان ما با خطا مانوس شوند و به تکرار تجربه های نادرست ،عواقبی به مراتب ناگوارتر را بدست اورند؟میتوان بین دلبستگی و دوست داشت و عقلانیت پلی ایجاد کرد به نام واقع بینی نه اینکه از دریچه احساس نگریستن و تک بعدی عمل کردن و این انتخاب انسان است