روزی داستایوفسکی نویسنده مطرح روسی از خیابان می‌گذشت و در میان ازدحام جمعیت ناخواسته پای مردی را لگد کرد. مرد فوری شروع به دشنام گفتن کرد و هر آنچه که نمی‌باید به او گفت. داستایوفسکی حرفی نزد. چند قدم که دور شد برگشت، کلاهش را از سر برداشت، اندکی خم شد و خیلی مودبانه گفت: من داستایوفسکی هستم، آقا! مرد از اینکه به نویسنده معتبری چون او توهین کرده بود سخت شرمنده شد و شروع به عذرخواهی کرد. داستایوفسکی با همان خونسردی گفت: نیازی به عذرخواهی نیست آقا، شما خودتان را معرفی کردید، من هم خودم را معرفی کردم!

در جهانی که زندگی میکنیم کلمات بیشتر از گلوله ها آدم کشته است.چقدر پیش خودمون در خلوت و تنهایی به حرف هایی که در طول شبانه روز می زنیم اهمیت داده ایم ؟ چقدر به این فکر کرده ایم که حرف های ما آیینه ی تمام قد از شخصیت ما است؟

آرمان ها و ارزش ها و هنجارها کم کم به رنگ باختگی نزدیک می شود، راحت طلبی تبدیل به عادت می شود. به لطف فضای مجازی اظهار نظر در هر رابطه ای را حق مسلم و طبیعی خود میدانیم فارغ از آنکه ذره ای از واقعیت خبر داشته باشیم. این وسط فقط روباه صفتان زشت خو آب را گل آلود کرده و از آن ماهی می گیرند، الحق و انصاف که موج سواران خوبی هم هستند و به خوبی با واژگانی که برای مردم شریف و عزیز هستند بازی میکنند.واژگانی همچون:عدالت،آزادی،پیشرفت،آگاهی!

هاینریش بل نویسنده مطرح آلمانی در کتاب «آدم کجا بودی» می‌نویسد: «بعد از هیتلر همه‌ی آلمان درک کردند که او چه بلایی بر سر کشور و زیربناهای آن آورده است. اما یک چیز نابودشده هم بود که فقط ما روشنفکران آن را می‌فهمیدیم و آن خیانت هیتلر به "کلمات" بود. خیلی از کلمات شریف دیگر معانی خودشان را از دست داده بودند، پوچ شده بودند، مسخره شده بودند، عوض شده بودند، اشغال شده بودند. کلماتی مانند آزادی، آگاهی، پیشرفت، عدالت!»

در شرایط کنونی تنها را نجات از وضعیت، آشتی و آشنایی با آثار هنری و فرهنگی است تا درس گرفته شود از راهی که دیگران رفته و از آن خشنود یا پشیمان هستند.