علاوه بر برگزیدگان گروه های مختلف آزمون سراسری، دو نفر دیگر هم وجود خارجی دارند که نامشان بیش از دیگران سر زبان ها می افتد. از میان این دو نفر، یکی جوانترین پذیرفته شده در آزمون است و دیگری آنی است که با بالاترین سن و سال در میان پذیرفته شدگان کنکور جای گرفته است.

همیشه، کهن سال ترین پذیرفته شده بسیار تحویل گرفته شده و بیش از دیگران "احسنت" و "دست مریزاد" دشت می کند.

با این حال، بنابر "درازی شب" و "زود عرق کردن تب تند"، در هنگام افتادن از آب افتادن آسیاب ها، همکلاسی ها ترجیح می دهند با او کاملا خودمانی شده و آنی که سر پیری دست به معرکه گیری زده را جز "بابا بزرگ" و "مامان بزرگ" خطاب نکنند.

قطعا، اوضاع در بسیاری از ممالک مترقی و پیشرفته جز این است و عموم مردم از بچگی آموخته اند که برای آنانی که بدون بهره گیری از رانت جوانی، به موفقیت های فراوان در عرصه های علمی، هنری، ورزشی، سیاسی و ... دست یافته اند باید ارزشی ویژه قایل شده و تره بیشتری خرد گردد.

در این باره کافی است به این نکته توجه شود که "دینوزوف" برای سال ها سنگربانی تیم ملی فوتبال ایتالیا اسطوره ایتالیایی ها شناخته می شود و راجرر فدرر سوییسی، فقط به خاطر جدی گرفتن "بلند شدن دود از کنده" و به سبب اینکه هنوز میادین مسابقات بزرگ را ترک نگفته، شایان تحسین شناخته شده و فریاد شعف و شادی هواداران سوییسی خود را به آسمان ها بلند کرده است.

نکته جالب توجه این است که ما در حالی به دیده احترام به بزرگسالانی که خاک صحنه( هر صحنه ای که باشد) را ترک نگفته و به مدد فعال و پویا بودن کودک درون، پیر برون خود را به موفقیت های شایان تعجبی رسانیده اند نگاه نمی کنیم که منتهای تلاش و کوشش خود را صرف ظاهر سازی نموده و به برکت جراحی ها و کرم های زیبایی، بین سن واقعی و شناسنامه ای و سالی که به نظر می رسد داشته باشیم، فاصله ای طولانی انداخته ایم!

با این حساب است که امروزه خیلی ها مشتاق استماع جواب "چند ساله به نظر می آیم؟" هستند; بی آنکه چندان مهم ببینند که پاسخ واقعی را باید در "اگر حرف نزنی و کاری نکنی، اصلا سنت را نشان نمی دهی!" جستجو نمایند!