قبل تر ها با خود می اندیشیدم که چرا مجنون بعد از مرگ لیلی عاشق شخص دیگری نشد.

یا اصلا چرا بعد از مرگ خسرو شیرین همان طور که خسرو مرده بود خودش را کشت.

حال جوابش را یافته ام.

انسان ها هیچگاه نمی توانند عشق زندگیشان را از یاد ببرند.

شیرین تا زمانی شیرین بود که خسرو در کنارش بود.بعد از خسرو دیگر چه فرقی به حالش می کرد زندگی یا مرگ

برای آن ها عشق واقعی بود و عشق واقعی نیز قابل انتقال به غیر نیست.

آن ها برای عشقشان هزینه ایی به بهایه جان کرده بودند که با هیچ واحد شمارشی نمی توان آن را وصف کرد.

شاید ماندگاری داستانشان فقط به این خاطر بود که در عشقشان صادق بودند.

هیچگاه مجنون بعد از مرگ لیلی دنبال هم نام او نرفت چون تنها او لیلی این مجنون بود.

او حتی به وصال با هیچ دختر دیگری فکرنکرد حتی اگر لیلی را تا همیشه در قلبش زنده نگه می داشت؛

چون نمی خواست در پیچ و تاب تنهایی و ناامیدی خودش شخص دیگری را امیدوار و دلبسته کند.

ای کاش آن ها قبل مرگشان کتابی می نوشتند به نام" قاعده عاشقی " شاید این گونه هیچکدام از افراد عشق را به اشتباه نمی آموختند و تعداد دلشکستگان نیز کمتر می شود.