جذب شدن به معنای دفع شدن از چیزی دیگر است .از چیزی جدا میشویم تا به چیز دیگری برسیم ، همین جذب و دفع ،خود حرکت است و حرکت یعنی حیات و جاری بودن .نمیتوان همواره در حال جذب بود همچنانکه نمیتوان همواره در حال دفع بود.این حرکت در دو بعد مشهود است اول در بعد درون وقتی که از جهل به علم روی میکنیم و از نور به نور غلیظ تر و درخشانتر ،وقتی از متغییرها به ثبات حرکت میکنیم ،وقتی از نقابها و فریب ها به صداقت و خود بودن حرکت میکنیم و...در شکل بیرونس که به نوعی ظهور همان تغییرات در درون است ،تعریف و شکل جهان با تغییر مبانی و معیارهای درونی ما متفاوت میشود ،از نا امیدی به امید ،از کینه و عداوت به مهر و لطافت و...حرکت میکنیم.موضوع مهم این است که این جدا شدن و یا دافعه و رسیدن یا جاذبه ،حرکتی باشد با هوشیاری و انتخابی از روی اگاهی وگرنه تا برگهای زرد از شاخه جدا نشوند و شاخه ها تهی نگرندن ،هیچ جوانه ای از اعماق شاخه شکوفا نمیشود.