هر اسم و کلمه ای ک برای او بیان شود ،محدودیت است و نقصان .او در کلمه و اسم و بیانی نگنجد .افرینش بی نام آغاز گشت و او بی نام است و ما برای درک افرینش و اوست که نام ها و کلمه ها را در تناسب با ادراک خود ،خلق نمودیم و گمان کردیم که این نام ها و اسامی است که اوست .یگانه ای که در ظرف اندیشیدن هر موجودی به اندیشه ای است و جنگها و جنگها همه حاصل این تفاوت در ادراک هاست البته تفاوتی که توهم مطلق بودن ایجاد میکند و او را در رف ادراکش به حبس میخواهد بکشاند و دریغا که همه و هیچ در اوست و او در همه و هیچ نیست در بند و همه و هیچ از اوست.این خود درک است که تفاوتها را ایجاد میکند تا مفاهیم را فهم نماید نسبیت ها را مشخص میکند.مقیم کره ی زمین ،برای فهم روز ناگزیر از بودن در شب است .این شب و روز تنها نسبیتی است در اقامت نظرگاه ادمی وگرنه ..خورشید را غروبی نیست جز چرخش ما .هستی را خواستیم بفهمیم به نیستی اندیشیدیم .