به نظر من عشق، مطلقا به معنی وابستگی و از دست دادن استقلال نیست، مگه این که طرفین درگیر در رابطه، کنترل گر بار اومده باشن، این طور افراد در هر نوع رابطه ای این حس کنترل کننده رو دارن.

نکته دوم این که، همه اتفاقاتی که در بدن ما میفته، برمی گرده به واکنش های بیوشیمایی بدن ما. ولی خوب همون طور که فرق هست بین واکنش شیمیایی درد و خشم، فرق هست بین واکنش شیمیایی عشق و رابطه جن*سی. فرق هم اینه که در عشق علاوه بر هورمون های حس لذت، جریان خون به بخشی از مغز که مسئول حس لذت هست زیاد می شه، بنابراین طرفین برای مدت طولانی تری به هم تمایل دارن تا اون حس خوب مغز پایدار بمونه. اما موقعی که دو نفر، بدون علاقه قلبی به هم، وارد رابطه می شن، مدت زمان کوتاه تری هورمون های لذت در خون باقی می مونه، این طور رابطه ای رو مغز منحصر به فرد نمی دونه، احساسی هست که با هر کسی از جنس مخالف ایجاد خواهد شد، پس مغز لزوم "سرمایه گذاری" روی فرد خاصی رو حس نمی کنه.

پ.ن: منظور سرمایه گذاری عاطفی هست