زاری کردن پس از مردن آدم ها، پشیزی ارزش نداره، چون اون اشک رو ما به خاطر خودمون می ریزیم، نه به خاطر اون که رفته. می مونیم که جای خالی اون شخص در زندگی رو چطور پر کنیم، اون فقدان عاطفی و جسمی عمیق رو.... و به خاطر این که جوابی پیدا نمی کنیم اشک می ریزیم. کی گریه کرده به خاطر این که، اون که به خاک سپرده شده، دیگه نمی تونه صفیر پرستوها رو بشنوه و خم شدن یکنواخت و رقص گونه نیزار رو در باد ببینه؟ خیلی خیلی به ندرت کسی گریه می کنه برای چیزهایی که "از دنیا رفته" از داشتن و دیدنشون محروم شده. ما گریه می کنیم بر حال بی قرار خودمون. اینه که، گریه بعد از مردن آدم ها بی ارزشه، بهتره تا زنده ایم یه کم صادق تر، یه کم مهربون تر و یه کم سبزتر باشیم. وقتی دست مرگ، چهره ای رو به جوهر عدم آلوده کرد، دیگه چه سود از زار زدن.