فیدبک های گوناگونی که ما از دیگران دریافت می کنیم می توانند حاوی پیامهای متفاوتی باشند. شاید بعضی از آنها نشاندهنده دنیای بی رحم و انسانهای قدر نشناس باشند. ولی آیا این برخورد احساسی و همراه با رنجش می تواند ادامه ی زندگی را برای ما راحتتر کند. در واقع اگر با چنین گمانی به زندگی ادامه دهیم این پیام را انتقال می دهیم که هیچ انسانی لایق دوست داشتن، کمک کردن، یاری رساندن و اعتماد کردن نیست. تجربه های تلخ قابل تعمیم نیستند. همه آدمها جواب خوبی را با بدی نخواهند داد با اینکار اعتماد خود را به جهان هستی که بر پایه زیبایی و نیکوئی بنا شده از دست ندهید. گاهی این افکار و نگرشها جزء ساختار جامعه گردیده و شما مرتب از طریق افراد این پیام را دریافت می کنید که برای محافظت از خود باید از تجارب گذشته درس بگیرید و آموخته شما جز این نیست که مردم را لایق نیکی ندانید. خود را از این مجموعه جدا می دانیم و فکر نمی کنیم که ما نیز گاهی با اشتباهات خود باعث رنج دیگران می شویم و اگر قرار باشد پایه اطمینان و لطف به هم نوع سست شود ما و آیندگان نیز بی نصیب نخواهیم ماند. ما نیاز به رشد و ارتقاء داریم و اینکار غیر از روبرو شدن با رویدادهای خوب و بد امکانپذیر نیست پس خودمان را با این اعتقادات محدود زندانی نکنیم و حیات را با همه بد و خوبش در آغوش بگیریم. زندگی محفلی ست برای یاد گرفتن به شرطی که پیام واقعی را از هر اتفاق دریافت کنیم و این پیام چیزی جز شناسایی نقاط ضعف و قوت مان نیست. آنهایی که باعث آزار ما شدند بزرگترین مرحمت را به ما کرده اند آنها ما را قوی تر و باعث رشد ما شده اند. بپذیریم هر رویدادی گذراست پیامش را می دهد و می رود. پایه های این دنیا را با خوبی بنا کرده اند پس با زشتی آن را سست نکنیم. فرقی نمی کند که خود مرتکب زشتی شویم یا پاسخ عملی را با آن بدهیم. از هر اتفاقی سپاسگزار باشیم وگرنه مجبوریم در مدرسه زندگی بارها و بارها تجدید شده و در هر دوره ای چندین بار شرکت کنیم.