می خواهم تلخ بنویسم.چون داروها اکثرأ تلخ هستند.

شین مثل:شعور!

شعور!یک کیمیای در زمان ما کم یاب.

یک حسرت و آه، وقتی از کسی ناامید میشوی!

شعور!طلای ناب زیبنده شخصیت آدمی.

نه یک ماسکِ متشخصانه بر چهره.

بیشعوری رنجی است برای مخاطب آدم بیشعور.

کاش شعور خریدنی بود حتما بازارش پررونق می شد..

البته مشتریانش بیشتر کسانی بودند که از بیشعوری بعضی ها به تنگ آمده اند..

می خریدند که به عنوان کادو به بعضی بیشعورها هدیه دهند.

اما یک مشکل اینجاست!

ممکن است یک یشعور طرز استفاده اش را ندانند..

یا اینکه فکر کنن به آن نیاز ندارند و استفاده نکنند و

بگذارند توی اتاق بعنوان دکور تزیینی بهش نگاه کنند.

کاری که خیلی هادر این عصر متجددانه انجام میدهند.

بعضی ها هم که ازهمان روز تولد شعورشان را روی طاقچه اتاق زایمان در

بیمارستان جا گذاشتندو دیگر سراغش نرفتند.

مصاحبت با یک بیشعور سخت ترین کار دنیاست.

و شین مثل شهامت!

نمی شود با یک ترسو از شهامت و دل و جرأت داشتن حرف زد.

چون شهامت نیاز به صداقت دارد و بزدل پشت دروغهایش پنهان شده.

صداقت یک رنگی است و دروغ همه رنگی دارد.

شهامت و دروغ باهم جمع نمیشود.

و عشق نیاز به صداقت دارد و یک رنگی.

عشق اوج شجاعت است.

عشق دزدیدنی نیست که کسی آنرا بزور غصب کند.

عشق دانش نیست که در کتاب بنویسند و بعد یخوانیَش و آنرا از بر کنی.

عشق آدمهای بیشعور هم مثل تفکرات مضحکشان خنده دار است.

بعضی وقتها حتی دل ضعفه از گشنگی را به حساب درد عشق میگذارند.

عشق یعنی بیان حقیقت.هر چقدر تلخ باشد هرچقدر سخت باشد.

برای شمایی مینویسم که فکر میکنی قاضی هستی وباشعوری و عاشق:

شهامتِ درک حقیقت برایت آنقدر دشوار است که دچار مرض پیش داوری شدی.

و آنقدر بزدلی که یک طرفه به قاضی می روی و حکم صادر میکنی و پرونده را میبندی!

نه جان من!

تو اگر دانشمند بودی حقیقت را کشف میکردی و برای اثبات فرضیه خام و موهومت

مجال بحث به دیگران میدادی..

خیلی باید دل سوزاند برای کسی که هم بیشعور است و هم ترسو.

و اگر که به "مرض قضاوت قبل جنایت" هم دچار باشد که..

الهی اشف کل مریض!