گاهی اوقات به خود می گویم، زندگی با تمام فراز و نشیبش معنا می گیرد. در فرازهای زندگی می توان لذت موفقیت را فهمید و در فرودها درک تجربه ها را . در این بین، عشق فقط یک بهانه است، بهانه برای بودن.

انسانی ، که هم در فراز ها و هم در فرودها لذت عشق را با خود داشته باشد، شاید یک انسان خوشبخت است. اما واقعاً معنای خوشبختی چیست؟ خوشبخت کیست ؟

همه انسان ها به دنبال خوشبختی اند. معتقدم شاید بتوان خوشبختی را در رضایت از زندگی تعبیر کرد . یک انسان مادی گرا به اندازه نیاز های خود قانع نیست، پس وجود تعابیری مثل رضایت از،زندگی برای چنین افرادی تقریباً ناممکن است. از طرف دیگر انسان های معنوی از هر چیزی احساس رضایت می کنند. در مورد این قبیل انسانها، صرفاً داشتن رضایت نمی تواند معنای خوشبختی باشد . پس خوشبخت کیست؟

با تعاریفی که ارائه شد کاملاً مشخص است که به دوگانگی در عملکرد و تضاد در تفکر رسیدیم. چاره چیست ؟

نکته حائز اهمیت این است، علت عدم هماهنگی از وجود خود انسان ناشی می شود . انسان ذاتاً موجودی ست نسبی و این نسبی بودن، توان مطلق گرایی را از انسان سلب می کند. یعنی هیچ چیز در وجود انسان و در محیط پیرامونش مطلق نیست، بنابراین می توان گفت خوشبختی هم در وجود انسان، مقوله ای نسبی ست.

اما شاید خوشبختی را در شادی دیگران، موفقیت ها ، و. ... بتوان پیدا کرد.