گاهی فکر می کنم دروغ گو بودن چیز بدی نیست . وقتی ازت می پرسن یک چیزی تو باید طوری جواب بدی که به نفعته . راست گفتن یک جورایی انزوا میاره یک جورایی ابهت ادم را از بین می بره مثلا ازت می پرسن چقدر پول داری می گی یک میلیارد تومان خب اونا می گن یک میلیلرد که پولی نیست ولی اگه بپرسن آیا یک میلیلرد پول داری و تو جواب بدی هی تو همین مایه ها دارم اونا فکر می کنن تو ده میلیلرد داری . اگه ازت گرایش . علاقه های شخصی ات چیه بهتره دروغ بگی حتی به نزدیک ترین افراد . مردم با دروغ و اغراق و بلوف بهتر حال می کنن با افسانه بهتر از حقیقت حال می کنن مردم می خوان دروغ های قشنگ بشنوند و این براشون بهتره تا راست هایی که مخالف عقاید عقب موندشون هست . مردم دوست ندارند عقب موندگیشان را ترمیم کنند به جاش دوست دارند چیزی بشنوند که امنیتشان را به هم نزنه اونا می خوان در امنیت تو خالی خودشان بمونن و اگر یکی مثل اونا نباشه اونا احساس خطر می کنن و همه چیز براشون مبهم می شه . ما لایق اینکه حقیقت هم را بشناسیم نیستیم . ما همکار همسر و همسایه هم هستیم ولی در اصل هیچی هم نیستیم . ما کسی را می بینیم کسی که فکر می کنیم بلکه اون در نهانش فردی دیگر است که ممکن است خیلی بهتر یا خیلی بدتر از انی باشد که ما فکر می کنیم . معمولا بدتر ها زودتر همرنگ می شوند بدهایی که خودشان را قایم نمی کنن به هیچ وجه بد خطرناک نیستند . چون ما خیلی راحت به انها اعتماد نمی کنیم . ولی گهی راست نگفتن حق شنودنده است شنونده ما خیلی وقتها سزاوار دروغ است . اخم داشتن ، دروغ گفتن ، تقلب کردن ، ریا کردن و ... ابزار زندگی امروز ماست و کسانی که نمی توانن خوب دروغ بگویند و خوب تظاهر کنند کلاهشان پس معرکه است . اینجا همه محکوم به تنهایی هستند هیچ جمعی و هیچ فردی نمی تواند در چنین محیطی همراه و همدلی داشته باشد همه چیز یا رذیلانه و پست و متعفن است یا چرت و دروغ و فریب اینجا آدمها انسان بدنیا می ایند ولی هیچ کس قادر نیست انسان باقی بماند