در یک سحرگاه سرد ماه ژانویه ، مردی وارد ایستگاه متروی واشینگتن دی سی شد و شروع به نواختن ویلون کرد . این مرد در عرض سی دقیقه ، شش قطعه از بهترین قطعات باخ را نواخت . از آنجا که شلوغ ترین ساعات صبح بود ، هزاران نفر برای رفتن به سر کارهایشان به سمت مترو هجوم آورده بودند . سه دقیقه که گذشت ، مرد میانسالی متوجه نوازنده شد . از سرعت قدم هایش کاست و چند ثانیه ای توقف کرد ؛ بعد با عجله به سمت مقصد خود به راه افتاد . یک دقیقه بعد ، ویلون زن اولین انعام خود را دریافت کرد . خانمی بی آن که توقف کند ، یک اسکناس یک دلاری به درون کاسه اش انداخت و با عجله به راه خود ادامه داد . چند دقیقه بعد ، مردی در حالی که گوش به موسیقی سپرده بود ، به دیوار پشت سر تکیه داد ، ولی ناگهان نگاهی به ساعت خود انداخت و با عجله از صحنه دور شد . کسی که بیش از همه به ویلون زن توجه نشان داد ، کودک سه ساله ای بود که مادرش او را با عجله و کشان کشان به همراه میبرد . کودک یک لحظه ایستاد و به تماشای ویلون زن پرداخت ، مادر محکمتر او را کشید و کودک در حالی که همچنان نگاهش به ویلون زن بود ، همراه مادر به راه افتاد ؛ این صحنه ، با چندین کودک دیگر نیز به همان ترتیب تکرار شد و والدینشان بی استثنا برای بردنشان به زور متوسل شدند . در طول مدت سی دقیقه ای که ویلون زن مینواخت ، تنها شش نفر ، اندکی توقف کردند . بیست نفر انعام دادند ، بی آن که مکثی کرده باشند ؛ سی و دو دلار عاید ویلون زن شد . وقتی که ویلون زن از نواختن دست کشید و سکوت بر همه جا حاکم شد ، نه کسی متوجه شد ، نه کسی تشویقش کرد ، و نه کسی او را شناخت . هیچ کس نمیدانست که این ویلون زن همان " جاشوا بل " ، یکی از بهترین موسیقی دانان جهان است ؛ نوازنده ی یکی از پیچیده ترین قطعات نوشته شده برای ویلون به ارزش سه و نیم میلیون دلار . جاشوا بل ، دو روز پیش از نواختن در سالن مترو ، در یکی از تئاتر های شهر بوستون ، برنامه ای اجرا کرده بود که تمام بلیط هایش پیش فروش شده بود ؛ قیمت متوسط هر بلیط یکصد دلار بود . این یک داستان حقیقی است ؛ نواختن " جاشوا بل " در ایستگاه مترو را واشینگتن پست برنامه ریزی کرده بود ؛ به عنوان بخشی از تحقیقات اجتماعی برای سنجش توان شناسایی ، سلیقه و اولویت های مردم . سوال این جاست : آیا ما در شرایط معمولی و ساعات نامناسب ، قادر به مشاهده و درک زیبایی هستیم ؟ آیا لحظه ای برای قدردانی از آن توقف میکنیم ؟ آیا نبوغ و شگردها را در یک شرایط غیرمنتظره میتوانیم شناسایی کنیم ؟ یکی از نتایج ممکن این آزمایش میتواند این باشد ؛ اگر ما لحظه ای فارغ نیستیم که توقف کنیم و به یکی از بهترین موسیقی دانان جهان که در حال نواختن یکی از بهترین قطعات نوشته شده برای ویلون است گوش فرا دهیم ، چه چیزهای دیگری را داریم از دست میدهیم ؟